Onde morren os libros

Mentres ao noso redor o val de Monterrei chega ás últimas xornadas da vendima, ben merece adiantar a homenaxe que o poeta Álvarez Blázquez recibirá o vindeiro ano coa lectura do poema Acio. Saudades da infancia na estación do outono.

ACIO
¡Cánto dera eu agora por un acio
daqueles que collíamos a furto
das parras encostadas
nas roíñas de Dona Mariquita!

Acios de uvas douradas, brancas, mouras,
ateigadas de zumes e lembranzas,
que unha man silandeira
-a man do tempo-
nos puña cada outono diante os ollos
abertos á cobiza. ¡Ai, Deus, quén dera!

Quén dera agora, niste van pechado,
onde morren os libros
un pouco a cada intre no meu peito,
un acio… Ben sabedes: ¡unha pinga
de terra feita mel, de terra terra,
nos beizos apertados dun neniño!

E tornar a sentir a leda anguria
aquila que nos daba, cando a noite
viña pousando amodo,
con fuxidías sombras de paxaros,
nas roíñas de Dona Mariquita.

(Isto estou a querer, mentres cavilo
nun cativo que durme
xa pra sempre perdido no meu peito.)

¡Cánto dera eu agora por un acio
que me levase cara o tempo morto!

Xosé Mª. Álvarez Blázquez, Canle segredo