13/3/07

Angustia para medrar

En un bosque de hoja caduca
GONZALO MOURE
Ilustracións de ESPERANZA LEÓN
Anaya, Madrid, 2006
A partir dos 10 anos

Criticas e reseñas
El País El cultural.es El galliner (catalán)

Por riba dos asuntos vencellados ás causas humanitarias, a integración social ou o ecoloxismo entre outros, aos lectores de Gonzalo Moure emociónanos a exploración dos sentimentos que formula nas súas obras. Neste caso, e coido que non é a única ocasión, introduce a angustia nunha historia de aprendizaxe sentimental de ida e volta. É dicir, dunha rapaza que aprende a ser maior; e desa mesma muller adulta para lembrarse e recoñecerse na nena que foi.

É a avoa da protagonista Lucía quen introduce no relato a angustia, case con ese valor etimolóxico de camiño angosto ou dificultades para avanzar.

Solía decir: la angustia es necesaria para crecer. Entonces no lo comprendía, ahora creo que empiezo a hacerlo, aunque no estoy segura. Comienzo a entenderlo si mi abuela quiso decir que la angustia es la incertidumbre, la duda, el dolor de la vida. A menudo la siento, y ante ella no tengo sino dos caminos, uno hacia delante, otro hacia atrás. Unas veces me he rendido, y entonces non he crecido. Pero cuando escojo el camino hacia delante, sí, crezco. A eso se debía de referir. También me dijo una vez: si no sientes tristeza, no sabrás a qué sabe la alegría.

E entre as leccións que cómpre afrontar para medrar está a morte. Primeiro a da avoa e logo, de xeito sobresaliente, a escena do ataque das pegas ao niño de reiseñores cuxa vixía ten encomendada Lucía, tamén chamada Luchinia e Kuisí na novela. Tres nomes e unha mesma personaxe nunha novela na cal a reflexión sobre as razóns da escritura é outro dos asuntos principais.

Escribo para recrear la vida, pero eso no basta porque para eso ya está la vida. (...)
Creo que escribo para hacer mejor la vida, para multiplicarla por diez, por mil, y con esas cifras hacer unha vida menos fea.
Sueño y, a través del sueño, llego hasta tus manos, venciendo al tiempo: me estás leyendo, estoy viviendo en ti.
¿Me oyes? Está oscuro, no veo tu rostro, no sé siquiera si eres lectora o lector, pero oigo tu respiración, el latido de tu corazón. A veces lees en voz alta, pero muy queda: palabras susurradas, que son mías pero también tuyas. Estás ahí, estoy contigo, estoy en ti. Y te invito a que estés en mí, a que seas yo.

No hay comentarios: