Universo Carballeira

Chovía o venres 16 no patio do castro de Baronceli, non alustraba nin tronaba nin relampaba nin lostregaba... pero chovía, e polas nosas costas corría unha formiga de frío. Escoitabamos contar a Paula Carballeira, e contounos moito: contounos da súa vida, dos seus libros, da súas afeccións dos seus gustos cinematográficos e literarios... e contounos contos ... de medo. Pero non vaiades a pensar que estabamos serios e cariacontecidos, non, rimos ata caer das cadeiras.

Falounos do Lobishome de Candeán (libro de lectura de terceiro), contounos como xurdiu a idea do libro, ilustrounos sobre a temática do “lobishome” (temática moi socorrida na tradición oral galega), e respostou ás nosas preguntas sobre o libro e sobre canto quixemos preguntarlle.

Pero amigos e amigas, despois, na segunda sesión, contounos contos e aí estivo o bo, revivimos a nosa infancia, cando os maiores nos contaban contos para durmir e sempre pediamos: “por favor, só outro”. Rememoramos o sabor da intriga, a unidade de efecto e a esencialidade do remate que dicía Dieste. Mastigamos cada unha das súas palabras nun tempo que nos pareceu curto. Os mortos misturáronse cos vivos, escoitamos contos de medo tradicionais e contos de medo xaponeses.

Como xa dixen a choiva repicaba nos vidros e polas nosas costas derrapaba unha formiga fría levando unha carguiña de medo, pero rimos moito. O riso e a gargallada servíronnos de camiño para navegar polo Universo Carballeira.

Beni

Máis fotos na Galería