Firmin, unhas impresións.
Ante todo unha homenaxe á literatura. Firmin é unha rata alternativa: ten pretensións literarias, le a diario o Globe, reconfortándose na fumeante cunca de café de Norman, admira a Novokov, sinte reverencia pola baixada aos infernos de Marlow no río Congo, compara o sórdido mundo no que habita co que destila a literatura de Dickens, admira a Dostoieski e, sobre todo, aspira a crear gran literatura para o cal só lle falta unha primeira frase, un comezo tan brillante como o Madox Ford no "Bo soldado": “esta é a historia mais triste que xamais ouvira ...”. En realidade, conformaríase co delicado inicio de Lolita: “ Lolita, luz da miña vida, fogo das miñas entrañas".
Ford Madox Ford, un dos “Grandes” no Canon literario de Firmin, ou de Savage? Non o coñezo, abruado pola ignorancia acudo á sabedoría contemporánea, Google: escritor inglés, vive a cabalo entre o XIX e o XX, poeta, crítico, editor.... Vasos comunicantes: un libro case sempre leva a outro, busco esa obra, creo no gusto literario de Firmin, Tanco non a ten, Miguel tampouco, descatalogada. Por fin dou con ela na Biblioteca da rúa Concejo; xa vos contarei o resultado.
Pero volvendo a Firmin, espléndidos actores secundarios. A vida de Firmin xira arredor de dous perdedores: Norman, o dono da libraría na que habita Firmin, e Jerri, o bo samaritano que a vai afillar e iniciar no mundo da comida-lixo e do jazz (Charlie Parker, por suposto, outro perdedor). Como Firmin, son escritores frustrados, teñen vidas prosaicas, solitarias, son lobos esteparios (Hess non está no Canon) e non lles molesta en exceso a sucidade, pero comparten a sublimación do libro.
Firmin é mitómano, Ginger Rogers e Fred Astaire. Pornógrafo, as belinas berlusconianas do Rialto. Iconoclasta, non soporta a Mickey, por brando, por sensibleiro. Sensible. Tenro. E, sobre todo, un incomprendido.
Voraz lector, le a Franz Joseph Gall e é capaz de facer un estudo frenolóxico do cranio de Norman. Brillante.
Nin a nai, sempre borracha, nin os irmáns, egoístas, nin o pai, ausente, conforman unha infancia feliz (de novo Dickens).
Todo o libro resulta un monólogo interior que contribúe a hiperbolizar a sensación de desacougo que a súa lectura provoca. O contexto contribúe a enfatizar ese desasosego: a abigarrada praza, o horror vacui da labraría de Norman, o apartamento (cortello?) de Jerri, o cochambroso cinema Rialto; escenario entre fantasmagórico e putrefacto, pero que ten algo: encanto, romanticismo, a cidade antes da especulación, os espazos con vida de seu...
A fisionomía de Firmin, rata moi pouco agraciada, patas pequenas, ventre prominente, cranio malformado, tampouco axuda a deleitarse co que poderiamos chamar elementos estéticos da obra. Pero se deixamos a estética para o puramente epidérmico e buscamos outro tipo de valores, o libro afonda en sentimentos universais: a fidelidade (Norman, pese ao episodio do matarratos) a amizade (Jerri), o amor ideal (Ginger)...
En fin, creo que a miña postura está clara. Si disfrutei coa obra. Valoro a súa frescura, non me deixa indiferente, son cómplice de Firmin.
Un lector baronceliano.
Ford Madox Ford, un dos “Grandes” no Canon literario de Firmin, ou de Savage? Non o coñezo, abruado pola ignorancia acudo á sabedoría contemporánea, Google: escritor inglés, vive a cabalo entre o XIX e o XX, poeta, crítico, editor.... Vasos comunicantes: un libro case sempre leva a outro, busco esa obra, creo no gusto literario de Firmin, Tanco non a ten, Miguel tampouco, descatalogada. Por fin dou con ela na Biblioteca da rúa Concejo; xa vos contarei o resultado.
Pero volvendo a Firmin, espléndidos actores secundarios. A vida de Firmin xira arredor de dous perdedores: Norman, o dono da libraría na que habita Firmin, e Jerri, o bo samaritano que a vai afillar e iniciar no mundo da comida-lixo e do jazz (Charlie Parker, por suposto, outro perdedor). Como Firmin, son escritores frustrados, teñen vidas prosaicas, solitarias, son lobos esteparios (Hess non está no Canon) e non lles molesta en exceso a sucidade, pero comparten a sublimación do libro.
Firmin é mitómano, Ginger Rogers e Fred Astaire. Pornógrafo, as belinas berlusconianas do Rialto. Iconoclasta, non soporta a Mickey, por brando, por sensibleiro. Sensible. Tenro. E, sobre todo, un incomprendido.
Voraz lector, le a Franz Joseph Gall e é capaz de facer un estudo frenolóxico do cranio de Norman. Brillante.
Nin a nai, sempre borracha, nin os irmáns, egoístas, nin o pai, ausente, conforman unha infancia feliz (de novo Dickens).
Todo o libro resulta un monólogo interior que contribúe a hiperbolizar a sensación de desacougo que a súa lectura provoca. O contexto contribúe a enfatizar ese desasosego: a abigarrada praza, o horror vacui da labraría de Norman, o apartamento (cortello?) de Jerri, o cochambroso cinema Rialto; escenario entre fantasmagórico e putrefacto, pero que ten algo: encanto, romanticismo, a cidade antes da especulación, os espazos con vida de seu...
A fisionomía de Firmin, rata moi pouco agraciada, patas pequenas, ventre prominente, cranio malformado, tampouco axuda a deleitarse co que poderiamos chamar elementos estéticos da obra. Pero se deixamos a estética para o puramente epidérmico e buscamos outro tipo de valores, o libro afonda en sentimentos universais: a fidelidade (Norman, pese ao episodio do matarratos) a amizade (Jerri), o amor ideal (Ginger)...
En fin, creo que a miña postura está clara. Si disfrutei coa obra. Valoro a súa frescura, non me deixa indiferente, son cómplice de Firmin.
Un lector baronceliano.
3 comentarios:
Firmin es un personaje entrañable del que disfruté enormemente hace ya cosa de un año. Una lectura muy muy recomendable. No os dejará indiferentes.
Cos nosos mellores desexos para o 2010!!!!
Na procura de aquelas lecturas que como Firmin non nos deixen indiferentes.
Apertas.
Grazas polo texto, Xabier.
A verdade é que Firmin non deixa indiferente. Tamén me pareceu hilarante o seu intento de comunicarse cos humanos por medio da linguaxe de signos (Adeus, cremalleira; e, sobre todo, xenial o final da librería e o desenlace da novela.
Xa nos contarás de Ford Madox Ford.
Publicar un comentario